De vakantie zit er weer op, dus tijd voor een nieuwe blog. En waar kan die anders over gaan dan over die vakantie. Niet dat het een fototrip was, waarbij ik elke dag uren heb gefotografeerd. Nee, gewoon met het gezin naar de camping. Maar natuurlijk neem ik mijn camera wel mee. Als ik dan mijn wekker vroeg genoeg zet kan ik toch een paar ochtenden even weg om te fotograferen. En als mijn zoon ’s avonds nog even met mij wil gaan wandelen, dan gaat de camera natuurlijk ook mee.

Bestemming: Speulderbos

We hadden dit jaar een mooie camping uitgezocht in het noorden van de Veluwe. Bij het kiezen van de bestemming zijn de fotografische mogelijkheden van de omgeving helaas niet van invloed. De faciliteiten van de camping en de kindvriendelijke activiteiten in de omgeving geven de doorslag. Pas nadat de camping is geboekt ga ik kijken naar de natuur in de omgeving. Dit jaar had ik geluk, want de camping lag tegen het Speulderbos aan. Sterker nog: Vanaf de tent was het minder dan vijftig passen om via de achteruitgang van de camping in het bos te staan. Dat kan natuurlijk niet veel mooier. Of wel?

Wat valt er voor mij nou eigenlijk te beleven in het Speulderbos? Er zijn geen libellen en nauwelijks vlinders of bloemen. Bovendien is de zomer niet het meest geschikte moment om in een bos te fotograferen, zelfs niet in een bos zo mooi als het Speulderbos. In de herfst heb je de paddenstoelen, mistige ochtenden en herfstkleuren, in de lente heb je het frisse groen van de jonge blaadjes, maar in de zomer…

Tja, wat is daar in de zomer nou te beleven? Het was dus aan mij om daar achter te komen.

Een dubbel gevoel

Enerzijds is het natuurlijk prachtig om in ‘het bos van de dansende bomen’ te kunnen fotograferen, maar aan de andere kant zijn de desbetreffende beuken al zo vaak gefotografeerd en beter dan ik zou kunnen op een droge zomerdag. Daar heb ik mijn vingers dus bewust niet aan gebrand. Gelukkig ben ik enkele weken geleden een beetje geïnspireerd geraakt door Jowan Iven. Ik had daarom besloten om de vakantie te gebruiken voor een mini-project. Ik wilde wel eens weten wat ik zou kunnen doen met dubbele belichting en of dat iets is om vaker te gebruiken.

In het begin was het nogal prutsen met de instellingen…

…En op het laatst was het nog steeds prutsen met de instellingen….

Toch heb ik het idee dat ik aan het eind van de vakantie steeds beter begreep hoe de camera de twee foto’s over elkaar legt en hoe je het resultaat kan beïnvloeden door de belichting van de foto’s aan te passen.

Zijn er dan ook mooie foto’s uit dit project voort gekomen? Ik vind zelf dat er wel een paar leuke foto’s bij zitten. Maar ik zal wel de enige zijn die dat vind, ieder weldenkend mens zal zeggen dat het een beetje pretentieus gefröbel is. Oordeel zelf maar.

Mocht je niet van dit soort foto’s houden, dan ben je misschien blij om te horen dat ik tussen al die dubbelopnames door ook nog een paar normale foto’s heb gemaakt. Het waren er niet heel veel, maar soms kom je iets tegen dat je toch even wilt vastleggen.

Een zwijntje

In de folder van de camping stond als tip vermeld dat op een paar honderd meter van het kampeerterrein een wildscherm was aangelegd. En elke avond trokken hordes campinggasten naar het scherm in de hoop een wild zwijn te zien. Mensen met fietsen, met schreeuwende kinderen, met blaffende honden. Elke avond tussen half acht en negen stonden een dozijn mensen achter een houten wand te staren naar een leeg bos, om vijf minuten later teleurgesteld plaats te maken voor de volgende gasten.

Ik vermeed die plek. Ik ging met mijn zoon wandelen door het bos en als we rond half elf terug kwamen kon hij trots vertellen dat we weer een twintigtal zwijnen en een paar reeën hadden gezien. Allemaal te ver weg of te donker om ze te kunnen fotograferen, maar geweldige momenten om samen te beleven.

Nadat ik op een avond in mijn eentje was gaan fotograferen kwam ik toevallig langs het wildscherm gelopen en zag dat er niemand stond. Ik was toch wel nieuwsgierig, dus keek ik door één van de gaten. En meteen zag ik rechts van het open stuk een zwijn staan. hoewel ik geen wildfotograaf ben kon ik deze kans natuurlijk niet laten lopen. Ik had geen lens bij met een langere brandpuntsafstand dan mijn 150mm macrolens. Het moest dus een foto worden van een zwijntje in het landschap. Het zwijn bleef alleen in de bosrand en kwam maar niet naar het open stuk in het midden. Langzaam werd het steeds donkerder en mijn ISO stond inmiddels op 3200. Na een half uur wachten kwam hij eindelijk even naar het open stuk, bleef tien seconden staan en ging weer terug. Dat was lang genoeg: Ik had gezwijnd (#baddadjokes).

Een knagend gevoel

Allemaal leuk en aardig die dubbelopnames en wildshoots, maar ik blijf toch een macrofotograaf in hart en nieren. Het voelde dan ook niet goed dat ik de hele vakantie nog geen enkel insect had gefotografeerd. Gelukkig kreeg ik hulp uit heel onverwachte hoek.

Nadat het op één van de laatste vakantiedagen een klein beetje had geregend wilde mijn vrouw graag in de bossen gaan wandelen, omdat de bossen altijd zo lekker ruiken als het geregend heeft. Voor mij is iedere smoes goed genoeg voor een wandeling in de natuur, dus sleurden we de kinderen mee het bos in.

Bij een perceel met oude beuken waren de kinderen even aan het spelen toen mijn vrouw me riep. Ze had een grote kever gevonden op één van de bomen. Ironisch genoeg had ik mijn camera niet mee genomen, dus snel even een foto gemaakt met mijn telefoon en, omdat ik geen idee had wat voor soort het was, in een appgroep geplaatst ter determinatie. Toen we uiteindelijk weer terug kwamen bij de tent kreeg ik bericht dat het een zeldzame lederboktor betrof. Ik kon echter nog niet terug, want het was inmiddels etenstijd geworden. Uiteindelijk kon ik pas drie uur later met de camera terug. Ongelofelijk maar waar: De kever zat nog steeds op dezelfde boom. Ik had opnieuw gezwijnd.

Oordeel Speulderbos

Hoewel ik aanvankelijk gemengde gevoelens had over de bestemming moet ik toegeven dat het Speulderbos veel fotografische mogelijkheden biedt. Het bos is zelfs zo inspirerend dat ik foto’s heb gemaakt die ik anders niet zou maken. Ik had in ieder geval niet verwacht thuis te komen met een opname van een wild zwijn.

Zelfs de macrofoto die ik er heb gemaakt is anders dan ik normaal gesproken maak. Waar de meeste van mijn insectenfoto’s licht zijn, met verzadigde kleuren is de foto van de lederboktor donker en een beetje mysterieus; een echte bosfoto.

Het zal niet direct aan het Speulderbos liggen, maar ik denk wel dat het inspirerend werkt om eens in een ander gebied te fotograferen dan je normaal gewend bent. Om er nog maar eens een dooddoener tegenaan te gooien: Verandering van spijs doet eten! Zoals alle clichés bevat het wel een kern van waarheid.