Fotograferen in de sneeuw

Eindelijk kwam alles een keer samen. De laatste decennia valt er niet meer zo vaak sneeuw en als er al een keer sneeuw valt dan is het vaak maar een heel klein beetje. De afgelopen jaren hebben we maar een paar keer een mooi pak sneeuw gehad en dat was telkens als ik moest werken of om een andere reden niet naar buiten kon. Maar gisteren kwam alles samen: Een flinke sneeuwbui en ik had tijd om er even op uit te trekken.

’s Morgens vroeg zag het er nog niet goed uit. De temperaturen waren vrij hoog en de kans bestond dat de neerslag zou bestaan uit regen of natte sneeuw. En in het begin was dat ook zo. Ik had de moed al een beetje opgegeven, maar na een half uurtje begon het toch echt te sneeuwen. Ik ben nog niet meteen vertrokken, want ik wilde dat er eerst een laag sneeuw op de grond zou liggen. Rond de lunchtijd was het zover. De sneeuw viel met bakken uit de hemel en op de grond had zich al een sneeuwlaag gevormd van enkele centimeters dik. Dus snel een boterham naar binnen gewerkt en mijn spullen gepakt.

Toen mijn zoon hoorde dat ik op pad ging wilde hij natuurlijk ook mee. Mijn vrouw probeerde hem nog af te wimpelen. Ze was bang dat hij het te koud zou krijgen en dat hij er niets aan zou vinden. Maar ik vond het niet erg. Ik heb hem even goed uitgelegd wat ik ging doen en dat hij heel nat en koud zou worden, maar dat vond hij niet erg. Dus liepen we tien minuten later samen door de sneeuw.

Het terrein

Als je gaat fotograferen in de sneeuw zijn de omstandigheden heel anders dan normaal. De sneeuw beperkt het zicht, waardoor landschapselementen als bomen sneller geïsoleerd staan in het landschap. Ook moet je goed rekening houden met de achtergrond. Als je de sneeuwval wilt vastleggen moet je op zoek gaan naar een donkere achtergrond, zodat je de sneeuw goed kan zien. Ik had bedacht om naar een klein natuurgebied te gaan waar ik normaal eigenlijk nooit kom. Ik weet eigenlijk niet waarom ik er zo weinig heen ga, want het is een mooi gebied en het is ook nog eens op loopafstand van mij thuis. Het is een afwisselend beekdal met open velden, poelen, lanen en kleine stukjes bos.

Na een wandeling van tien minuten stonden we al in het veld. Een vrouw die net haar drie honden aan het uitlaten was sprak ons aan.
“Wat een vreselijk weer!”
“Ach, ligt er maar aan hoe je het bekijkt, het is prachtig weer om te fotograferen.”
Ze kijkt me aan alsof ik compleet gestoord ben en roept snel haar honden bij elkaar.
“Nou, ik ben in ieder geval weer snel naar binnen.”
Ik groet haar en loop snel het veld op. Mijn oog is gevallen op de bomenrij, waar de sneeuw voorlangs blaast.

Door de donkere achtergrond is de sneeuw goed te zien. Wanneer je een grotere brandpuntafstand gebruikt zit er meer afstand tussen de camera en de bomenrij, en dus ook meer sneeuw.

Mijn zoon vind het helemaal geweldig en rent voor me uit. Soms moet ik hem even terug roepen. Vooral als we bij een stuk komen waar ik een foto wil maken, want het is mooier als de sneeuw op de foto nog helemaal maagdelijk is, zonder voetsporen. Andere keren laat ik hem vooruit lopen, zodat ik hem ook op de foto kan zetten.

Op stap met mijn 'partner in crime'. — Op stap met mijn ‘partner in crime’.

Een eind verder zie ik een groepje bomen staan. Normaal gesproken geen mooi onderwerp voor een foto, omdat je dan de huizen van Erp op de achtergrond ziet staan. Maar door de sneeuwval zijn de huizen niet te zien. Sterker nog: Zelfs de bomenrij is nog maar amper te zien. Ik loop een stuk het weiland in tot de plaats waar de bomen goed zichtbaar zijn, maar ik nog voldoende ruimte rond het bosje kan laten. Door de sneeuwval krijgt het tafereel een grafisch karakter.

Door voldoende ruimte om het bosje te laten benadruk je de leegte van het sneeuwlandschap.

Een eindje verder komen we bij de ‘Keldonkse berg’, een oude vuilstortplaats waar ze een laag zand overheen hebben gegooid. Hier is het zoeken naar een mooie compositie. Ik vind opnieuw inspiratie op een plaats waar je normaal geen foto zou maken. Door de sneeuw en het ontbreken van kleuren ontstaan er mooie patronen op plaatsen waar normaal alleen chaos te zien is.

Een grafisch beeld dat is ontstaan door de afwezigheid van kleur.

Terug naar huis

Na een uur wandelen en fotograferen in de sneeuw vraagt mijn zoon of we weer naar huis gaan. De sneeuw begint ook al af te nemen. Ik ben het helemaal met hem eens, tijd om weer terug te lopen. Op de terugweg houden we nog een sneeuwballengevecht. Helemaal voldaan en compleet doorweekt komen we weer thuis. Wat fijn om zulke momenten samen te kunnen delen.